Anne olmak,hayatta yaşanabilecek en büyük,en güzel duygulardan biri olsa gerek.Bir annenin çocuğuna olan aşkı,kelimelerle anlatılmaz,o öyle bir aşk ki,canını verir çocuğu için.
Anne olmalı mı ,olmamalı mı?
Bu kadar büyük bir sevginin altında ezilmeden ,yorulmadan dim dik ayakta nasıl kalır insan?
Önemli olan prensipleri ,nasıl aşılamalı çocuğa?Sorumluluk,empati,onur,sevgi,saygı....Bunları çocuğun da görmek bir annenin en büyük arzusu olsa gerek..
Ya eksiklikler varsa,nasıl tamamlamalı?Kendini mi suçlamalı?
Bir anne,çocuğunun gözünden akan bir damla yaşla kahrolurken,çocuklar ne yapar?
Haksız suçlamalar,acıtıcı kelimeler dökülür ağzından..Bilemez ne kadar acıttığını,bilemez çocuk,ta ki anne olana kadar....
Çocuk ta haklıdır kendince,dünyaya gelirken annesini babasını seçme şansı yok ki....
Bunları yazarken,gözyaşlarıma hakim olamıyorum.Bu sabah yaşadıklarım ya da başka bir akşam yaşadıklarım ya da başka bir sabah yaşadıklarım beni çok acıtıyor.Çevremdeki herkes iyi bir anne olduğumu söylese de ,bana yaşatılanlar bunun tersini ıspatlıyor sanki...Belimin yavaş yavaş büküldüğünü hissediyorum,yorulduğumu,tek başıma bu yükü daha ne kadar omuzlayabilirim?Korkuyorum....
Yalnız anneler, sadece çocuklarının sevgiysiyle beslenebilir,başka kaynakları yoktur çünkü.
Neden,neden bazı insanlar, hakkettiğini yaşayamaz?O kadar çok cevapsızlarım var ki...
Ben ve benim gibiler,bu cevapları hiç bir zaman bulamayacak mı?
Beni çok acıttın Ceren,ne kadar üzgün olduğumu asla tahmin edemezsin..
Ne kadar canımı yakarsan yak,ben seni ölçüsüzce sevmeye devam edeceğim,,,sen bunu inkâr etsen de...
sevmeye devam edeceğim çünkü yarın çok geç olabilir...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder