bıraktım sessizliğine seni içim acıyarak,usulca kıvrıldım karanlığında ,belkide saklandım kırmızı duvarın dökülen sıvasına.
anlamak istedim ,dinlemek,paylaşmak,sencileyin düşünmek.
izin vermedin herzaman ki gbi,kapadın kilitlerini ,zincirlerini vurdun,aşılmaz duvarlarını ördün .
sabahlara nasıl kavuşuyorsa gece,bulacaksın sende huzuru sadece aydınlığında.karanlık kör ,karanlık ruhsuz ,karanlık huysuz anlıyacaksın bi zaman elbet.
biliyorum acıtıyo bişeyler seni,ama sen olduğun için değil bütün bunlar,
sadece geçtiğin sular,demir attığın limanlar belkide yanlış.
anlattım seni senden habersiz,geceleri üstüne kıvrıldığım minik sığınağıma,
o sulardan geçip,yanlış limanlarda durmalıymışsın,hemde bunu defalaca yapmalıymışsın.
kızdım kızdırdım arkamı döndüm ağladım.
haklıydı belkide,kimbilir rüzgâr sana nasıl esiyor,beni üşütürken ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder