Hiç bir zaman hiç kimsenin bana acıdığını düşünmedim.Acımalarını da asla ve asla istemedim.
Neler yapıyor hayat bana?
Şimdilerde ben kendi kendime acır oldum.Sanki sahnedeki de ben ,izleyici de ben.Kendimi izliyorum ve ona acıyorum,gözlerim dolu dolu oluyor,ağlamamak için zor tutuyorum kendimi.
Hiç kimsenin bana acımasını istemezken ,ben,kendime acıyorum.Nasıl bir psikoloji içindeyim?Neler yapıyorum kendime?
8 yorum:
Bazen de acıyıverelim kendimize. Toparlanacağız nasılsa. Başkalarından göremediği şefkati insan gerekiyorsa kendi kendine de verebilir. Uzun sürmediği ve sen yine ayaklarının üzerinde durabildiğin sürece o kadarcık izni kendine ver bence.
Hüznüm, kederim, en önemlisi de dualarım sizinle... Umarım güneş her zamankinden daha parlak doğar... Selam ve sevgiler.
Kendinize acıma tuzağına düşmeyin Nurdan Hanım. Faydası olmadığı gibi aksine epey zararı var. İnsan kendine acıdığı zaman çaresizleşiyor, kilitleniyor, hiçbir şey yapamaz hale geliyor. Ayrıca diğer insanların saldırılarına karşı savunmasız hale geliyor. Dilerim kısa sürede atlatırsınız.
evet haklısınız bende bundan ürküyorum gücümü tekrar toplamam lazım teşekkürler
hiç kimsenin size acımasına izin vermemeniz çok güzelde kendinizede acımayın merhametten maraz doğar demişler boşunada söylememişler yüreğinizde güneşiniz hiç batmasın sevgi ve dostlukla...
Bu kendine acımak değil belkide. acı-mak.. yani canı acımak insanın.
Çok fazla duygusal olunca can fazla yanıyor, fazla kanıyor bilirim.
belki de acıtan şeyler fazla olunca duygusallaşıyor insan,ya da duygular şelale oluyor,ya da çaktırmadan güç gösterisi belki de hani ''kimsenin acımasına ihtiyacım yok,ben hallederim onu da '' der gibi..
Aynen öyle. Can çok yanarken, ve büyük bir haksızlığa uğradığını düşünürken.niye böyle oluyor sorgusuna girdiğinde insan..
Yorum Gönder