Çocukken çok yürür,yoruluncada oturur yere, toprakla çamurla oynardım.Çamurdan neler neler yapardım.Bebekler,koltuklar,adamlar,evler..Tam bir heykeltraş gibi çalışırmışım meğer!
Dün gece arkadaşımdan eve yürüyerek dönmeye karar verdim.Saat çok geç değildi aslında 23.30 gibiydi ama sokaklar inanılmaz sessiz ve ıssızdı.Ne şiirler uyarladım kafamda ,neler neler ..O kısacık 1 saatte,sessizlik ve ıssızlık yaratıcı yapıyor,bunu anladım ki..Çocukluğum geldi aklıma,biraz dinlenmek için bir kaldırıma çöktüm,gözlerim yerde toprak aradı,yoktu.Biraz ilerde bir çocuk parkı vardı oraya yöneldim,ordada toprak yoktu.Üzüldüm,bozuldum.Meğerse bizim çocukluğumuz başkaymış.Her yer taş ,binalar ,yerler,hatta insanlar bile..
